امکان سنجی فرآیند جمع‌آوری باتری‌های قابل شارژ غیرصنعتی ‌در کشور

در ایران، تقریباً تمام باتری­های مصرف شده، بدون هیچ گونه مدیریتی وارد پسماندهای جامد شهری می‌شود، درحالیکه ‌بازیافت آنها و وارد کردن فلزاتی نظیر سرب، لیتیم، آنتیموان، نیکل، کادمیم و مواد آلی نظیر پلی‌پروپیلن حاصل از بازیافت باتری­ها به چرخه صنعت امری اقتصادی محسوب می­شود. متأسفانه در کشور آماری برای باتری‌های مستعمل در دست نیست و می‌توان گفت که اکثر زباله‌های به محل دفن برده می‌شوند و جداسازی خاصی در این مورد صورت نمی‌گیرد. در این تحقیق میزان باتری­های فرسوده قابل دسترس برای جمع­آوری محاسبه شده است. بدین منظور ابتدا آمار واردات تجهیزات حاوی باتری­ در 5 سال گذشته و گردآوری یک جامعه آماری 100 نفری از خانوارها، درصد باتری­های دردسترس برای جع­آوری در آن به دست آمد. نتایج نشان داد که درحدود 1859 تن باتری لیتیمیی، 795 تن باتری متال هیبریدی و 446 تن باتری نیکل کادمیم در کشور در حالت انباشت خانگی می­باشد. 1080 تن باتری­ دور ریخته شده، 329 تن جمع­آوری شده به 188 تن باتری­ به صورت غیرمصرفی در خانه می­باشد. نرخ دسترسی جمع‌آوری برای باتری‌های قابل شارژ غیرصنعتی حدود 30 % مقدار اکتساب می­باشد. در نهایت می­توان نتیجه گرفت که در حدود 1409 تن باتری برای 5 سال گذشته در دسترس برای جمع­آوری می­باشد.

Keywords:

باتری فرسوده , محیط زیست , جمع­آوری , بازیافت