کیومرث یزدان پناه - گروه جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران/ استادیار
سمیه نوری - کارشناس ارشدبرنامه ریزی آمایش سرزمین،دانشگاه تهران/
زهره گنجی - کارشناس ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تهران/

شهرنشینی سریع و بدون برنامه، شهرها را به محیطی ناپایدار تبدیل نموده به گونه­ای که شاهد افزایش این تاثیرات بر محیط زیست شهری و منابع تجدید نشدنی شهرها هستیم .با ادامه چنین روندی، نیاز به یک برنامه منسجم و ناظر بر برنامه­ریزی­های مرتبط با شهر، با هدف ایجاد شهری پایدار از لحاظ زیست محیطی احساس میشود که این برنامه بتواند پایبندی وحفاظت از مسائل زیست محیطی را با رعایت اصول اولیه توسعه پایدار که به معنای حفظ تنوع زیستی وطبیعت وگسترش فرهنگ استفاده از آن است رادر شهرهای کنونی به اجرا درآورد.آمایش سرزمین بحث جدیدی در ادبیات توسعه است که با دید همه جانبه و کلی نگر توانایی حل نابهنجاری های محیط زیستی شهر ها رادارد و تاثیرات منفی حاصل از زندگی شهری بر محیط زیست رااز طریق اصول معین و مصوب کاهش می­دهد.این مقاله با روشی توصیفی – تحلیلی ، وجمع آوری منابع به صورت کتابخانه­ای با هدف شناسایی بُعد زیست محیطی شهرهای پایدار و نقش آمایش سرزمین در ایجاد چنین شهرهایی نگاشته شده است.

آمایش سرزمین، توسعه پایدار، توسعه پایدار شهری، محیط زیست