سیدحسین قاسم زاده موسوی نژاد - استاد یار گروه مهندسی عمران، ایران، دانشگاه گیلان، دانشکده فنی، رشت، ایران
ملک محمد رنجبر - استاد یار گروه مهندسی عمران، ایران، دانشگاه گیلان، دانشکده فنی، رشت، ایران
سروش عیسی پور - کارشناسی مهندسی عمران سازه، دانشکده فنی دانشگاه گیلان، رشت، ایران
محمد آرایشگر - کارشناسی ارشد مهندسی عمران، دانشکده فنی دانشگاه گیلان، رشت، ایران

بتن خودتراکم به دلیل مقاومت در برابر جداشدگی ایده مناسبی جهت برطرف کردن این نقیصه می باشد. این کار به وسیله افزودن فیلرها ی معدنی و پوزولان های با سطح مخصوص زیاد انجام می شود. در این مطالعه به بررسی اثرفیلر پودر سنگ و پوزولان دوده سیلیس یرخصوصیات جریان پذیری و پایداری مخلوط های بتن خودتراکم حاوی سبکدانه های رس منبسط شده پرداخته می شود.به جهت بررسی شاخص های جریان پذیری آزمایش های جریان اسلامپ، T50 ، قیف V شکل، جعبه ی L شکل، T50 ، T20 و حلقیه Jبه کار گرزته شده اند. سنجش پایداری مخلوط های مورد نظر از نظر آب انداختگی و جداشدگی، آزمایش های ستون جداشدگی، تفاوت زمانخروج بتن از قیف V شکل پس از گذشت زمان 5 دقیقه و پس از پر کردن قیف با زمان ثبت شده قیف V شکل و همچنین شاخص پایداریچشمی با توجه به آزمایش جریان اسلامپ بر روی هر یک از طرح ها انجام شده است. نتایج حاکی از آب انداختگی شدید در طرح شاهد (طرح بدون پودر سنگ و دوده سیلیس) است که با افزودن پودر سنگ و دوده سیلیس به طور جداگانه از میدان آب انداختگی کاسته شده به طوری که در طرح حاوی هر دو افزودنی اثری از آب انداختگی مشاهده نشد. همچنین در نتیجه ی افزودن پرکننده ها، بهبود چشمگیری در آزمایش های جریان پذیری مشاهده شد.

بتن خودتراکم، سبکدانه رس منبسط شده، کارایی، پودر سنو، دوده ی سیلیس