بررسی رابطه میان تسهیم دانش، توانایی جذب و قابلیت نوآوری

این مقاله به بررسی روابط میان تسهیم دانش، توانایی جذب و قابلیت نوآوری می پردازد. نوآوری، حوزه ای است که توجه بسیاری از شرکت ها در محیط به سرعت در حال تغییر کنونی را به خود جلب کرده است. دانش، منبع بسیار ارزشمندی جهت یادگیری فنون جدید و حل مسائل می باشد. تسهیم دانش می تواند تبادل و خلق دانش در سازمان را جهت بهبود مزیت های رقابتی تشویق ک ند؛ بدین جهت، دانش در تداوم نوآوری بسیار کلیدی می باشد. مطالعات نشان داده اند که توانایی جذب شرکت تأثیر معناداری بر قابلیت نوآوری دارد به گونه ای که صاحب نظران مدعی اند پایه و اساس مزیت رقابتی شرکت، ایجاد امکان استفاده از توانایی جذب جهت بهبود و توسعه توانایی های منحصر به فرد رقابتی شرکت می باشد. داده های این تحقیق از میان شرکت های پارک علم و فن آوری استان گیلان که همگی شرکتهایی دانش بنیان می باشند جمع آوری شده است که جمعاً شامل 289 نمونه از اعضای شرکتها می باشد. روش تحقیق از نوع پیماشی بوده که اطلاعات از طریق پرسشنامه گردآوری شده و برای سنجش اثرات مستقیم و غیرمستقیم متغیرها از مدل معادله ساختاری استفاده گردیده است. نتایج نشان می دهند که توانایی جذب، عاملی مداخله گر در میان عوامل تسهیم دانش و قابلیت ن وآوری می باشد و همچنین تسهیم دانش، تأثیری مثبت بر توانایی جذب دارد.

Keywords:

مدیریت دانش , تسهیم دانش , توانایی جذب , قابلیت نوآوری