بررسی اثرات تنش خشکی ناشی از PEG بر صفات جوانه زنی، تغییرات پرولین، کربوهیدرات و آنزیمهای آنتی اکسیدانت در گیاه کلزا

کمبود آب در ایران همواره به عنوان یک عامل محدود کننده کشت و پرورش گ یاهان زراعی و دارویی بوده است. تنش خشکی در مراحل مختلف رشد، به خصوص مراحل گلدهی و دانه بندی محدود کننده عملکرد می باشد. کمبود رطوبت گیاه را وادار به واکنشهای مختلف مورفولوژیکی مانند کاهش سطح برگ، خاری شدن، خزان زودرس، کاهش اندام هوایی، افزایش رشد ریشه، فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی مانند بسته شدن روزنه ها، کاهش در سرعت رشد، تجمع آنتی اکسیدانت و مواد محلول و فعالیت ژنهای خاص و غیره تنش می کند. آب اغلب رشد و نمو را کنترل می کند. واکنش گیاه در برابر تنش آب با فعالی متابولیکی، موفولوژیکی، مرحله رشد و عملکرد بالقوه گیاه در ارتباط می باشد. تنش خشکی به عنوان یکی از عوامل مهم در تنشهای محیطی به حساب می آید تنشهای سرما، یخ زدگی، گرما، باد و شوری در نهایت به تنش خشکی و صدمه به گیاه از این طریق منجر می گردد واکنش و هماهنگی با تنش آب به عوامل دیگر مرتبط با مدت و شدت تنش و مرحله گسترش یا توسعه و تمایز گیاه مرتبط است. تغیرات ژنوتیپی نیز در گیاهان مختلف در رابطه با تنش خشکی در گیاهان مختلف در رابطه با واکنش به خشکی و قابلیت تغییر گونه ها در مقابل تحمل خشکی توسط Premachandra و همکاران 1992 گزارش شده است. سازگاری و تحمل تنش خشکی دو مقوله جدا در گونه های گیاهی هستند. از نظر فیزیوولژیکی، تحمل ممکن است با تواناییگیاه به رشد همراه با ریسک در تحت تنش و تکمیل د وره رشد، همراه باشد از طرف دیگر ممکن است بعضی گیاهان یک روش سازگاری را نشان دهند که به موجب آن رشد خود را در تحت شرایط تنش محدود کنند، در حالی که کمبود رطوبت در منطقه ریشه هنوز وجود دارد. رشد ریشه کمتر از قسمتهای هوایی به کمبود آب حساس است. با توجه به این امر، ک مبود آب منجر به افزاین نسبت ریه به اندام هوایی می گردد. بدین ترتیب ظرفیت گیاه برای جذب مواد غذایی و آب از خاک افزایش می یابد. در کل تنش خشکی موجب کاهش ماده خشک و عملکرد دانه می گردد که در اثر کاهش سطح برگ اتفاق می افتد.