محمد نقی زاده - دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی

قریب به اتّفاق جوامع و تمدّنها و مکاتب فکری همواره بر آن بوده‌اند تا بهترین مکان را برای زندگی انسان معرّفی کنند، یا بهترین محیط را برای زندگی انسان پدید آورند و یا ویژگیهای بهترین مکان زندگی را به مردمان بیاموزند. طبیعی است که همه این بهترینها بر اصول جهانبینی تفکری استوار بوده‌اند که مردمان (یا معرّفی‌کننده این بهترینها) بر وفق آنها مشی می‌کرده‌اند و به آنها باور داشته‌اند. با توجّه به تغییرات علمی و فنّی و تحوّلات فکری آدمیان (حتّی در یک جهانبینی خاص) ارجح آن است تا از برترین اصل بهترین مکان زندگی سخن بگوییم؛ که در هر زمانی بتواند مورد استناد باشد. با توجّه به تعالیم وحیانی اسلام که می‌توان به استناد آنها شهر آرمانی اسلام را معرّفی کرد (ر.ک: نقی‌زاده، 1390)، مقاله حاضر بر آن است تا با استناد به تعالیم وحیانی اسلام بهترین و برترین اصل شهر آرمانی اسلام را معرّفی نماید

حسّ حضور، حسّ مکان، مکان، معماری، ذکر، غفلت