فرهود گل محمدی - دکترای رشته ترویج و آموزش کشاورزی- عضو هیئت علمی تمام وقت دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند

امروزه در سرتاسر جهان و بویژه در مباحث توسعه جایگاه عمده ای به زنان داده می شود. شاید از دلایل عمده این کار بتوان به نادیده انگاشته شدن حقوق زنان در طول سده ها و هزاران سال در جوامع عمدتا مردسالار در کره زمین و تاریخ بشریت (به جز موارد خاص و نادر در مقاطعیکوتاه از تاریخ) اشاره نمود. این در حالیست که زنان روستایی که عمدتا در کارهای کشاورزی و مدیریت امور منزل و فرزندان نقش عمده ایدارند باز هم نسبت به زنان شهری دارای محدودیت های بسیار بیشتری می باشند. کشور هندوستان یکی از کشورهای در حال توسعه جهان می باشد که بویژه در سه دهه اخیر گامهای بلندی در راه دستیابی به توسعه پایدار و انسانی و اعتلای حقوق زنان برداشته است. مطالعات نویسنده با توجه به رشته تحصیلی اینجانب که مباحث توسعه روستایی و کشاورزی می باشد نشان دهنده این نکته است که در کشور هندوستان تا اوایل دهه1980 میلادی، زنان روستایی در بیشتر مناطق این کشور، حتی از داشتن حق رأی، حق مالکیت و زمین و ابزار تولید و داد و ستد نقدی تولیدات ونهاده های مورد نیاز خود به نام خود محروم بوده اند و این موارد می بایست به نام همسران یا فرزندان ذکور آنها انجام و اعمال می شد ه است که پس از جنبش های اجتماعی گسترده زنان در اوایل این دهه، این حقوق به آنها در سراسر کشور هندوستان داده می شود. مقاله حاضر یکی از پنج مقاله کلیدی ارائه شده در کنگره ملی ترویج و آموزش کشا ورزی هندوستان در دسامبر 2011 می باشد (NEEC 2011 که نویسنده شخصا در آن حضور و ارائه مقاله داشته است و هم اکنون مجموعه مقالات آن بر روی شبکه اینترنت موجود می باشد. با توجه به شباهت ها و قرابت های متعدد فرهنگی- تاریخی- اقتصادی- جغرافیایی و ... که دو کشور هندوستان و ایران دارند نویسنده امیدوار است که ترجمه خلاصه شده این مقاله بتواند برای علاقه مندان به مباحث زنان روستایی و کشاورز در ایران مفید فایده واقع گردد

زنان روستایی و کشاورز، رهیافت مشارکتی، کشور هندوستان، چشم انداز 2025