یعقوب زارعی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی

ترویج در بخش کشاورزی بعنوان راهبرد توسعه مناطق روستایی میتواند نوید بخش فصل نوینی در جامعه روستایی باشد. مادامیکه ترویج در کشورهای توسعهیافته ابزاری جهت بهبود زندگی توده فقیر و رسیدن به اهداف متعالی استفادهمیگردد اما باید اذعان داشت در کشور ما علیرغم ریشه طولانی کشاورزی ، عدم اعتماد به نفس، بکارگیری دانش بومی همراه با باورهای غلط، فقدان نوآوری، وابستگی، مقاومت در برابر تغییر ... و عدم درک صحیح متولیان امر ازرویکرد ترویج همگی مسائلی است که از ایجاد بستری پویا جهت بهبود و اصلاح زیرساختهای زندگی روستاییان جلوگیری کرده است. حال آنکه مرز نه تنها تهدید بلکه یک فرصت است و سکونتگاههای واقع در مناطق مرزی نیز بایستی بتوانند از فرصتهایی که ایجاد میشود بهرهگیری نمایند. متاسفانه نبود مکانیزمهای مشخص در راستایپایدارنمودن معیشت در روستاهای مرزی منجر به پایینآمدن بهرهوری و آسیبپذیری بخش کشاورزی شده است. در همین راستا پژوهش با هدف ارزیابی تنگناهای توسعه ترویج در روستاهای سیستان و با رویکردی تحلیلی، با استفاده ازمشاهده میدانی و مراجعه به منابع اسنادی صورت گرفته است. نتایج تحقیق نشان میدهد که در سطح منطقهای (ساختار و تشکیلات نامناسب سازمانی، عدم نوسازی در ارائه خدمات، عدم مشارکت تشکلهای مردمی در فعالیت ترویج، عدمترویج مهارتهای ارتباطی مروجان، عدم زمینهیابی و آمادهسازی فرصتهای آموزشی در مناطق مرزنشین) و در سطح محلی نبود منابع مالی، ضعفهای مدیریتی توسعه، عدم پشتیبانی جدی در نشر، آموزش و انتقال تکنولوژی، موانع طبیعی، شرایط محیطی و اجتماعی، پایینبودن سطح توسعه فرهنگی، سیاسی و اقتصادی روستاییان از برجسته ترین موانع توسعه ترویج و آموزش کشاورزی در روستاهای سیستان محسوب میگردد

موانع، ترویج، کشاورزی، روستاهای مرزی، سیستان