بررسی غلظت سرمی آلبومین و اسید اوریک به عنوان بیومارکر در بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه:  بیماری پارکینسون (Parkinson’s disease) یک اختلال عصبی است که در آن نورون های تولید کننده دوپامین از بین  می­ روند. این بیماری با کهن سالی ارتباط دارد. هدف ما در این مطالعه اندازه گیری غلظت سرمی آلبومین و اسید اوریک به عنوان بیومارکر برای تشخیص بیماری پارکینسون بود. مواد و روش ­ها:  در این مطالعه مورد-شاهدی، ما ۴۰ بیمار مبتلا به پارکینسون و ۴۰ فرد سالم را وارد مطالعه کردیم. خونگیری  (۵ میلی لیتر) از هردو گروه انجام گردید و سرم جداسازی شد. غلظت سرمی آلبومین و اسید اوریک اندازه گیری شد و آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS.۱۶ و رسم شکل ها با graphpad prism انجام شد. یافته ها:  نتایج ما نشان داد که غلظت سرمی آلبومین در گروه کنترل ۵۱/۲±۶۹/۵ گرم بر دسی لیتر در مقایسه با گروه بیمار ۶۰/۱±۱۲/۴ گرم بر دسی لیتر بطور معنی داری بالاتر بود) ۰۰۱/۰ >(P. از طرف دیگر غلظت سرمی اسید اوریک در گروه کنترل ۲۸/۱±۱۸/۵ میلی گرم بر دسی لیتردر مقایسه با گروه بیمار ۳۴/۱±۰۱/۵ میلی گرم بر دسی لیتر از لحاظ آماری معنی دار نبود (۵۶/۰ =P). برای ارزیابی ارزش تشخیصی بیومارکرها در بیماری پارکینسون از آنالیز منحنی ROC  (receiver operating characteristic) استفاده شد. نشان داده شد که آلبومین با سطح زیر نمودار  ۸۵/۰،  حساسیت ۶۰ درصد و اختصاصیت ۹۷ درصد توانایی بالایی برای جداسازی افراد بیمار از سالم را دارد. بحث و نتیجه­ گیری:  یافته های این مطالعه نشان می دهد که غلظت سرمی آلبومین در بیماران مبتلا به پارکینسون پایین­تر از افراد سالم هست و شاید در آینده بتوان از آن به عنوان یک معیار تشخیصی استفاده کرد.

Keywords:

Albumin , Uric acid , Biomarker , Parkinson's disease , آلبومین , اسیداوریک , بیومارکر , بیماری پارکینسون