جستاری برصلح جویی و جنگ جویی زنان در شاهنامه و مهابهاراتا

اخلاق مجموعه هنجارها و ارزشهای رفتاری یا منشی است که آدمی باید با اختیار و اراده در جان خویش ایجاد کند. برای رسیدن به شناختی درست از خواسته های جمعی و آرزوهای پنهان هر ملت و بررسی رویکردش به بنیادی ترین مسائل انسانی و اخلاقی می توان اسطورههایش را در بوته نقد و ارزیابی نهاد اساطیر ایران و هند بی گمان از نغزترین و ژرفترین اساطیر تاریخ بشر هستند امور اخلاقی و گزارههای مطرح شده در این دو،اثر طیف گسترده ای را در بر میگیرد که هم شامل اخلاقیات کلی و عمومی که در مورد تک تک افراد بشر در هر زمان و هر مکان و هر شرایطی صدق میکند و هم شامل اخلاقیات طبقات و اصناف گوناگون اجتماع میشود در این پژوهش برآنیم بر دو موضوع صلح طلبی و جنگجویی در نظام اخلاقی زنان در دو اثر اساطیری شاهنامه فردوسی و مهابهاراتا بیاس بپردازیم نتایج نشان داد که زنان در مهابهاراتا با دلایلی نه چندان مهم و کم اهمیت نسبت به زنان در شاهنامه جنگ طلب و آتش افروز میباشند و زنان شاهنامه در جنگاوری و گردی سرتر از زنان مهابهاراتا ظاهر گشته اند. همچنین تعداد زنان صلح جو در شاهنامه به مراتب بیشتر از تعداد زنان صلح طلب در مهابهاراتا میباشد استفاده از نیروی معنوی یا نفرین نمودن در بین زنان مهابهاراتا بیشتر از شاهنامه به چشم میخورد.

Keywords:

حماسه , صلح طلبی , جنگجویی , شاهنامه , مهابهاراتا , دانشجوی رشته ادبیات , فارسی , گروه زبان و ادبیات فارسی , دانشکده ادبیات , دانشگاه فرهنگیان شهید مفتح , شهر ری , ایران