تحلیل تطبیقی همگرایی SDI و سامانه های هوشمند شهری رویکردی انتقادی به معماری داده در ایران

تحولات فناورانه و رشد شتابان فناوریهای نوظهور، مفاهیم سنتی مدیریت شهری را به چالش کشیده و زمینه ساز پیدایش مفهوم شهر هوشمند شده است. زیرساخت دادههای مکانی به عنوان بستری کلیدی برای تولید ذخیره سازی و به اشتراک گذاری داده های مکان محور جایگاه ویژه ای در برنامه ریزی شهری یافته است. با وجود توسعه چشمگیر سامانه های هوشمند شهری فقدان همگرایی ساختاری و عملکردی میان SDI و این سامانهها چالشهایی همچون جزیره ای عمل کردن سیستمها موازی کاری و ضعف در تصمیم سازی فضایی را به همراه داشته. پژوهش حاضر با هدف طراحی یک چارچوب مفهومی برای یکپارچه سازی SDI و سامانههای هوشمند شهری انجام شده است. این چارچوب با تمرکز بر شناسایی مولفه های مشترک و الزامات،فنی داده ای و سازمانی و با بهره گیری از ابزارهای مدلسازی سیستمها مدلی برای تعامل پذیری داده ها، تحلیل بلادرنگ و ارتقاء کیفیت تصمیم سازی شهری ارائه میدهد. یافتهها و نتیجه گیری نویسندگان در تحقیق نشان میدهد که تحقق شهر هوشمند داده محور مستلزم عبور از نگاه تنها فناورانه و اتخاذ رویکردی جامع واقع گرایانه و چند بعدی است. رویکردی که شفافیت در سیاست گذاری داده مشارکت نهادهای ذی ربط درک بافت انسانی شهر و اراده سیاسی برای تحول ساختاری را در بر گیرد در غیر این صورت هوشمندسازی شهری به جای ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان به تولید داده های پراکنده و زیر ساختهای ناکارآمد خواهد انجامید.

Keywords:

فناوری اطلاعات شهری تصمیم سازی , فضایی یکپارچه سازی داده , SDI