منابع ژنتیکی گونههای انگور و نحوه حفظ و نگهداری آنها

تنوع ژنتیکی اساس و مبنای تمامی گزینش ها است و انتخاب ژنوتیپی نیز نیازمند تنوع است. با بالا رفتن تنوع در یک جامعه گیاهی ا مکان انتخاب نیز وسیع تر خواهد شد و برنامه های اصلاحی به نحو بهتری ادامه خواهد یافت. بر این اساس و برای کاهش خطرات فرسایش ژنتیکی و نگهداری ژن های مفید برای برنامه های اصلاحی لازم است که ژرم پلاسم گیاهی محاففظت شود. مواد ژنتیکی انگور مورد استفاده بشر به گونه های زراعی و وحشی تقسیم می شوند. در گروه گونه های زراعی ارقام تجاری، محلی با قدمت زیاد، افراد حاصله از خویش آمیزی با کشت بافت و یا ژنوتیپ هایی از انواع جهش ها (اسپورت ها، پلی پلوئیدها و غیرو) قرار دارند. در گونه های وحشی تمامی ژنوتیپ های وحشی قرار می گیرند که می توان آنها را برای استفاده مستقیم از میوه، یا غیر مستقیم به عنوان پایه پیوندی و یا به صورت بالقوه در برنامه های اصلاحی در آینده به کاربرد. ذخایر ژنتیک گیاهی به عنوان منابعی از سازگاری ژنتیکی همچون سپری در برابر تغییرات محیطی عمل می نمایند و در عین حال نیز تأمین کننده ژن های مفیدی هستند که در صورت بهره برداری درست از آنها می توان ارقام جدید و سازگارتر به تنش های زنده و غیر زنده ایجاد کرد. این ژن ها در ارقام محلی و جوامع گیاهان طبیعی پراکنده بوده و در طی هزاران سال فرآیند تکامل و سازگاری ایجاد و انتخاب شده اند. جدا از این که ذخایر ژنتیکی موجود توسط اصلاح گران در برنامه های اصلاحی سنتی و مدرن مورد استفاده قرار گیرند یا خیر، ارزش آنها در حال و آینده غیر قابل برآورد است.