ارزیابی ارتباط شاخص های تنوع زیستی گیاهان کشاورزی با عوامل اکولوژیک- جغرافیایی (مطالعه موردی: منطقه شکار ممنوع قراویز)

تنوع زیستی کشاورزی یک جزء ضروری ولی فراموش شده برای پایدار کردن آینده است. در این مطالعه، سیستم های کشاورزی سه روستا در داخل منطقه شکار ممنوع قراویز و چهار روستا در مجاورت این منطقه از نظر تنوع زیستی گیاهان کشاورزی و عوامل تأثیر گذار بر آن مورد بررسی قرار گرفتند. جمع آوری اطلاعات منطقه از طریق مشاهده مستقیم، مصاحبه و پرسشنامه های نیمه ساختاری ا نجام گردید. در کل دو منطقه 17 گونه ی زراعی مورد کشت و کار قرار گرفته که متوسط شاخص غنای گونه های زراعی منطقه قراویز میانگین 2/91 گونه و روستاهای حاشیه ای آن 3 گونه بود که نشان دهنده ی وضعیت بهتر روستاهای حاشیه ای می باشد. شاخص شانون- وینر برای منطقه قراویز 0/84 و روستاهای حاشیه ای 0/77 بدست آمد. رابطه ی بین فاصله روستاها تا رودخانه با متوسط شاخص های غنای گونه ای، شانون- وینر، یکنواختی و سمپسون معنی دار بود که رابطه ی آن با شاخص های غنای گونه ای، شانون و یکنواختی منفی بود ولی رابطه ی آنب ا شاخص سیمپسون مثبت بوده یعنی با افزایش فاصله از رودخانه میزان این شاخص نیز افزایش می یابد. رابطه ی بین فاصله تا شهر و ارتفاع با هیچ یک از شاخص های تنوع معنی دار نگردید بدین معنی ک ه تنوع زیستی کشاورزی در کل منطقه مورد مطالعه تحت تأثیر دو فاکتور مذکور قرار نمی گیرد. در کل می توان نتیجه گرفت که در این منطقه با کاهش فاصله نسبت به رودخانه تنوع گونه های زراعی افزایش می یابد و با افزایش منابع آب تنوع را افزایش داد، که پایداری تولیدات کشاورزی را به همراه دارد.

Keywords:

تنوع زیستی کشاورزی , منطقه قراویز , عوامل اکو- جغرافیایی