اثر سطوح آبیاری و برخی از محرک های رشد گیاهی بر صفات مورفوفیزیولوژیک گندم (رقم اروم)

به منظور بررسی اثر محلول پاشی مواد تنظیم کننده رشد گیاهی بر صفات مورفوفیزیولوژیکی در گندم (رقم اروم)، آزمایشی در سال 1388 در ایستگاه کشاورزی ساعتلوی ارومیه به صورت اسپلیت بلوک در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار و 7 تیمار از مواد تنظیم کننده رشد مارمارین (Marmarine)، اج بی-101 (HB-101) کدون (Codon) کد استینگ (Codasting) هایپرتونیگ (Hypertonic)، استیمورل (Estimurel) و شاهد (Control) به عنوان فاکتور اصلی و سطوح آبیاری در 3 سطح به عنوان فاکتور فرعی انتخاب شد (آبیاری به صورت تشتک تبخیر انجام گرفت). نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد که صفات ارتفاع گیاه، طول سنبله، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه در سنبله، طول برگ پرچم، شاخص برداشت، ماده خشک و ع ملکرد دانه حداقل در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود. تیمار استیمورل، کداستینگ، هایپرتونیک، کدون موجب افزایش ارتفاع گیاه، طول سنبله، تعداد سنبلچه در سنبله، سنبله در متر مربع، طول برگ پرچم، عملکرد دانه، ماده خشک و شاخص برداشت شدند. بطور کلی محرک رشد گ یاهی استیمورل در سطح آبیاری 100 درصد بیشترین میزان عملکرد دانه را (0/987 کیلوگرم در متر مربع) به خود اختصاص داد که صفت وزن هزار دانه کمترین مقدار را در تنظیم کننده استیمورل از خود نشان داد.

Keywords:

تنظیم کننده رشد گیاهی , سطح آبیاری , شاخص برداشت , عملکرد دانه