بررسی انتقال مجدد مواد ذخیره ای ساقه به دانه و میزان فتوسنتز خوشه در ژنوتیپهای گندم نان در برنامه اصلاح مشارکتی تحت شرایط دیم

افزایش تنوع ژنتیکی در مزارع گندم دیم و توجه بیشتر به سازگاری خصوصی به منظور افزایش بهره وری از ریز اقلیمها در مناطق دیمخیز ایران از روشهای مؤثر جهت مقابله با تنشهای محیطی و زیستی غالب در مناطق دیم خیز ایران می باشد، و یکی از راهکارهای مؤثر برای رسیدن به این مواردف اجرای بخشی از برنامه به نژادی ایستگاههای تحقیقاتی در مزارع کشاورزان (مناطق هدف) و استفاده از دانش بومی و تجربیات کشاورزان دیم کار، در قالب برنامه به نژادی مشارکتی می باشد. در سال زراعی 90-89، 40 ژنوتیپ پیشرفته گندم نان همراه با سه رقم شاهد در برنامه به نژادی مشارکتی در منطقه سرفیروز آباد شهرستان کرمانشاه از نظر عملکرد دانه، ویزگیهای زراعی، صفات فیزیو مورفولوژیک مرتبط با تحمل تنش خشکی مانند قابلیت انتقال مجدد آسیمیلاتها به دانه، سرعت رشد اولیه، در قالب طرح آماری بدون تکرار تجزیه فضایی، ارزیابی گردید. عملکرد دانه یک ژنوتیپ نسبت به رقم زراعی شاهد آذر 2 و 3 ژنوتیپ نسبت به رقم زراعی سرداری و 39 ژنوتیپ نسبت به رقم زراعی ریژاو، برتر بود. از نظر قابلیت انتقال مجدد رقم ریژاو برترین شاهد بود و سه ژنوتیپ از نظر این صفت در حد این رقم زراعی بودند. از نظر فتوسنتز سنبله رقم زراعی آذر 2 در بین سایر ارقام شاهد برتر بود و سه زنوتیپ از نظر این صفت از آذر 2 برتر بودند.

Keywords:

اصلاح مشارکتی , تجزیه فضایی , قابلیت انتقال مجدد , مقاومت به خشکی , گندم نان