حبیب حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه
لیلا صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه
جلیل خارا - استادیار، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه

در حال حاضر بشر با دخالت های غیر متعارف خود نظیر مصرف مداوم سموم و کودهای غیرطبیعی و با استفاده از ادوات و نهاده های مصنوعی، صدمات شدیدی به سیستم های زراعی و محیط زیست تحمیل کرده است. یکی از شیوه های شایسته در دستیابی به اهداف کشاورزی پایدار، بکارگیری میکروارگانیسم ها است، که نقش بسزایی در تأمین غذایی گیاهان و همچنین حافظت از آن ها بر عهده دارند و در این ارتباط همزیستی و همراهی میکوریزایی یکی از روش هایم هم جهت توسعه و تکمیل کشاورزی پایدار است. همزیستی میکوریزایی از وسیع ترین روابط همزیستی شناخته شده بین گیاهان و میکروارگانیسم ها است ک ه در عموم اکوسیستم ها وجود دارد. قارچ های میکوریزا پس از برقراری همزیستی با گیاهان میزبان برجنبه های مختلف فیزیولوژی و بیوشیمی گیاه تأثیر گذاشته و موجب بهبود رشد و نمو آن می شود. همزیستی با قارچ میکوریزا مقاومت به بیماری ها و آفات و تنش هایی از قبیل شوری و خشکی را افزایش می دهد. قارچ های میکوریزا نقش قابل توجهی در حفاظت ثبات و استحکام ساختمان خاک، بهبود روابط آبی و بهبود ساختمان خاک داشته و تحمل به PH را افزایش می دهد. وجود چنین تسهیلاتی جهت کیهان سبب شده تا مبحث میکوریزا در زمینه های مختلف کشاورزی پایدار و تحقیقات ژنتیکی مورد توجه بسیار قرار گیرد.