حسین زندی لک - دانشجوی کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت
فردین بوستانی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس

در این تحقیق از روش‌های پنمن- مانتیت، هارگریوز، جنوب ایران (بر مبنای داده های ماهانه دما و بارندگی)، جنسن- هیز و تورنتوایت برای تخمین تبخیر تعرق گیاه مرجع در منطقه شیراز استفاده شده است که هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارا می‌باشند. در روش پنمن- مانتیت، محاسبه تبخیر تعرق پتانسیل گیاه مرجع (ET0) به داده‌های هواشناسی زیادی نیاز دارد. اما در روش‌های دیگر که در تحقیق آورده شده است به داده های هواشناسی کمتری نیاز است. با توجه به کمبود منابع آب در این منطقه پی بردن به اینکه آیا می‌توان به جای استفاده از روش پنمن- مانتیت از روش ساده‌تر و بهینه‌تری (از نظر مصرف آب) برای تخمین تبخیر تعرق در منطقه شیراز استفاده کرد یا نه، می‌تواند مورد توجه قرارگیرد. در این تحقیق از داده‌های هواشناسی سال‌های 1959 تا 2005 ایستگاه سینوپتیک شیراز استفاده شده و مقادیر تبخیر تعرق پتانسیل گیاه مرجع در منطقه شیراز برای 46 سال به صورت میانگین ماهانه به دست آمد. با استفاده از آزمون آماری (آزمون F) بررسی کردیم که بین مقادیر محاسبه شده تبخیر تعرق از روش‌های گفته شده اختلاف معنی‌داری وجود ندارد، پس می‌توان نتیجه گرفت که می‌توان به جای استفاده از روش پنمن- مانتیت از روش‌های دیگر گفته شده استفاده کرد. همچنین نتیجه دیگری که از مقایسه‌های آماری گرفته شد این است که معادله هارگریوز نسبت به معادله‌های گفته شده، به معادله پنمن- مانتیت نزدیک‌تر می‌باشد

تبخیر تعرق، پنمن- مانتیت، هارگریوز، شیراز