سیدعلی اصغر حسینی نوده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدرسی الهیات فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر

تربیت فرزند یکی از مهم ترین وظایف والدین و مربیان در عرصه زندگی است. تربیت به معنای شکوفا نمودناستعدادهای درون انسان ها و هدایت غرائز نهفته آنان به سوی قله کمال و رستگا ری می باشد . تربیت دینیمجموعه تلاش هایی است، سنجیده و منظم برای نیل به هدف های مشخص و شکوفا سازی توان های بالقوه درتمام ابعاد وجودی انسان و به عبارت دیگر می توان تربیت را انتقال میراث های فرهنگی مطلوب و ارزشمند ازنسلی به نسل دیگر دانست. به طور کلی، مجموعه تلاش ها، فرصت ها، اقدامات، امکانات و برنامه ها از بدو انعقادنطفه تا واپسین دم حیات برای رشد و شکوف اسازی توان های بالقوه فرد به طور همه جانبه تا رسیدن به حداکثرظرفیت را تربیت می نامیم. از آنجایی که امامان شیعه بهترین عوامل موثر در تربیت دینی فرزندان را فرا رویپیروان خود نهاده اند، زندگی پر افتخار آنان می تواند به عنوان موفق ترین الگوهای تربیتی در طول تاریخ بشرمطرح شود. در این مقاله سعی بر آن است که عوامل موثر تربیتی مانند نقش والدین، نقش مربیان، تکریمکودکان را در سیره و سخن امام محمدباقر و امام جعفرصادق (ع) مورد بررسی قرار دهیم.

تربیت دینی، مربی، تکریم، واجب