محترم محمدیاریان - دانش آموخته کارشناسی ارشد اقلیم شناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه جغرافیا

گردشگری عنصری است وابسته به آب و هوا و اقلیم می باشد به نحوی که آب و هوای مناسب و شناخت کافی از شرایط اقلیمی در مقصد یکی از مهمترین عناصر در بحث گردشگری است و می تواند به عنوان یک عامل جاذب یا دافع برای گردشگران باشد. آب و هوا یکی از عوامل تاثیرگذار بر آسایش انسانی و به طور کلی بر گردشگری است. به طوری که امروزه مطالعه این تاثیرات شاخه ای جدیدی از علم، تحت عنوان زیست اقلیم شناسی انسانی یا زیست هواشناسی انسان را به وجود آورهد است که تاثیرت جوی و اقلیمی روی زندگی انسانها، گیاهان و حیوانات را مطالعه می کند. در این پژوهش جهت ارزیابی اقلیم آسایش از میان شاخص های متعدد، شاخص بیوکلیماتیک انتخاب گردید. مطالعه حاضر به بررسی و ارزیابی اقلیم آسایش 17 ایستگاه شمال شرق ایران برای دوره آماری 1991 تا 2005 می پردازد. داده های مورد نیاز در این مطالعه (میانگین حداکثر دما؛ میانگین دما؛ میانگین حداقل رطوبت نسبی؛ میانگین رطوبت نسبی؛ مجموع بارش ماهانه؛ میانگین ساعات آفتابی؛ میانگین سرعت باد) از داده های موجود در سایت سازمان هواشناسی کشور (www.irimo.net) اخذ گردید. در مرحله بعدی با انجام عملیات آماری لازم ضریب نهایی TCI محاسبه گردید. و در نهایت با وارد نمودن داده های موجود در محیط GIS پهنه بندی از اقلیم آسایش شمال شرق ایران ترسیم گردید.

تبیین فضایی، اقلیم آسایش، شمال شرق ایران، شاخص بیوکلیماتیک (TCI)