بررسی جاذبه های گردشگری در مناطق بیابانی و کویری

ضرورت همگانی با تغییرات پرشتاب و فزاینده جهان شمول، کشور را بر آن وامی دارد که در شرایط فراگیر و رقابتی کنونی دست به اقدامات منطقی و متناسب از جمله تدوین استراتژی صنعت، به خصوص صنعت گردشگری بزند تا عرصه تحولات جهانی از حالت انفعالی بیرون آمده و با رشد مطلوب و توسعه فراگیر، شالوده جامعه ای توانگر را پایه ریزی کند. گردشگری و به ویژه طبیعت گردی به عنوان یکی از شیوه های استفاده از جاذبه های طبیعی و هم راه حلی برای پایداری پتانسیل ها به شمار می آید. صنعتی که با گسترش قلمروهای خود در قرن گذشته و حال می تواند با وجود پتانسیل های متنوع و جذاب سرزمین ایران از جایگاهی خاص برخوردار گردد. بر اساس پیش بینی های صورت گرفته رشد عمومی صنعت توریسم برای نخستین دهه در پیش رو بین 4/3 تا 7/6 درصد خواهد بود که بیشترین سهم آن بین 10 تا 30 درصد مربوط به اکوتوریسم است و با عنایت به اینکه تا یک دهه دیگر شمار طبیعت گران که اکنون 7 درصد از کل مسافران جهان را شامل می شود به بیش از 20 درصد برسد ضرورت توجه به این صنعت مورد توجه سرمایه گذاران، دولتمردان و ... می باشد. با توجه به اینکه قسمت اعظم کشور ایران در قلمرو مناط خشک و بیابانی قرار دارد، شناخت دقیق و اصولی و توانایی های بیابان ها و کویرها و راههای بهره برداری از آنها، از ضروریات اساسی توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه و حتی کل کشور است. یکی از ساده ترین راههای استفاده از این گونه اراضی، استفاده از توانمندی های اکوتوریستی و ژئوتوریستی آنهاست. تا کنون شناخت جاذبه های اکوتوریستی و ژئوتوریستی این مناطق به طور کامل صورت نگرفته و لازم است مطالعات دقیقتری در خصوص ویژگی های این جاذبه ها و همچنین ایجاد زیرساخت های مناسب برای توسعه این صنعت نوپا صورت گیرد.

Keywords:

اکوتوریسم , مناطق کویری , پتانسیل ها , گردشگران , استراتژی