نقش پارک های شهری در افزایش پایداری و گردشگری شهری (مطالعه موردی: فاز دوم بوستان نهج البلاغه تهران)

شهرهای بزرگ از دیرزمان مقصد گردشگران بوده اند و این به علت وجود مراکز متعدد اقتصادی، تفریحی، سیاسی و فرهنگی در آنها می باشد. گردشگری شهری در حال حاضر مانند شاخه های دیگر گردشگری می تواند با اصول پایداری ارتباط داشته باشد. بوستانهای بزرگ شهری، پارکهای جنگلی، لبه ها و کناره های شهری با دارا بودن توان های اکولوژیکی بالا توان جذب گردشگران شهری را دارد و ا ین خود از مسافرتهای پردردسر برون شهری جلوگیری می کند و موجب صرفه جویی در انرژی و زمان می گردد. نقش اکولوژیکی فضاهای سبز عمومی شهری موجب کاهش میزان آلودگی هوا و تعدیل اقلیم و نقش ا جتماعی این فضاها افزایش مشارکت های زیست محیطی و آموزش های زیست محیطی می باشد و عرصه ای ن و برای نمایش فن آری دوست دار محیط زیست است. دراینمیان رود دره های موجود در این کلان شهرها توان مضاعفی برای محقق کردن این اهداف دارند. به نظر می رسد نحوه نمایش توانایی های یک فضای سبز با مقیاس بزرگ در کلان شهرها و نحوه ترکیب فن آوری های دوست دار محیط زیست با آن مستقیماً تأثیر متناسبی بر فرهنگ های زیست محیطی در زندگی شهروندان دارد. در این تحقیق که به روش مشاهده و کتابخانه ای صورت گرفته ابتدا به تعریف فضاهای سبز و ا نواع آن و گردشگری شهری پرداخته می شود سپس با بررسی ع مومی مخاطبین بوستانها به نحوه ترکیب نیازهای این نوع گردشگر با اصول پایداری در بستر بوستانهای شهری پرداخته می شود و در انتها با بررسی فاز دوم بوستان نهج البلاغه تهران در منطقه دو جایگاه روشهای فعال و غیر فعال در صرفه جویی در انرژی به نحوی که به تأثیر گذاری حداکثر بر ردشگران شهری منتهی گردد بیان می شود.

Keywords:

فضای سبز , پارک شهری , گردشگری شهری , مخاطبین بوستانها , پایداری , رود دره فرحزاد , بوستان نهج البلاغه