ریحانه صفاری - دانشجوی کارشناسی موسسه علامه دهخدا

آرمانشهر ،یوتوپیا یا مدینه فاضله از جمله مفاهیمی هستند که سال های طولانی ذهن اندیشمندان را به خود مشغول کرده است.اندیشه آرمانشهری آن بخشاز اندیشه در طول تاریخ است که راه تحقق دستیابی به شیوه ای از زیست را بررسی می کند که با بهروزی و کامیابی قرین است،جامعه آرمانی که زندگانی مردم در رستگاری کامل است . شناخت ویژگی های این گونه شهرها ،آشنایی با فرم شهر و ابعاد ماهوی و کالبدی آن در ادبیات اساطیری و فلسفه شرق جهت توسعه شهر ایرانی بسیار حائز اهمیت است در این نوشتار تلاش شده است با مطالعه آثار ادبی همچون شاهنامه و اوستا و همچنین نقدها و تحلیل های اندیشمندان معاصر نسبت به آثار مذکور، چارچوب مفهومی آرمانشهر ایرانی استخراج شود. روش تحقیقی حاضر توصیفی می باشد. داده های مورد نیاز تحلیل از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی گردآوری شده است .نهایتا نتیجه می شود که ایرانشهر آرمانی، جنبه اساطیری داشته و زاییده ادراک اسطوره ای و راز آمیز نسبت به جهان هستی است .با این حال نگرش معنوی به شهرها تاثیر قابل توجهی بر کالبد آن ، به ویژه شهرهای باستانی گذاشته است.

آرمانشهر ، آرمانشهر ایرانی ،ادبیات اساطیری ،شاهنامه فردوسی، اوستا