زهرا بیگم تقوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده معماری و شهر سازی، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین
حسین مدی - استادیار دانشگاه بین المللی امام خمینی ( ره)

با ظهور کامپیوتر و بروزگونه ای متفاوت از تعاملات بشری، راهی برای تغییر جهت تدریجی در افکار و ذهنیت معماران پدید آمد که با شفاف کردن نیازها و تطبیق آنها با خواسته های انسان، در جهت پیشرفت به تعامل با تکنولوژی بپردازند. هدف از این پژوهش این است که چطور آنچه را که می بینیم، می شنویم و لمس می کنیم و اطلاعاتی را که دریافت می نماییم فرآوری نماییم تا مردم ساعت های بیشتری با محیط معماری اطرافشان درگیر شوند. چطور محیط معماری با استفاده کنندگان تعامل یا ارتباط دو طرفه برقرار نماید و دیگر دیوار وکف و سقف فقط جدا کننده فضاهای داخلی نباشند بلکه محلی برای ارتباط و تعامل با فضاهای بیرونی باشند. معماری معاصر به ناچار متأثر از فناوری های دیجیتال است. پیشرفت شتابان علم و فن آوری فرصت باز نگری و جمع بندی و ارائه تعریف واحدی از رویکرد معماران در مواجهه با پدیده های نوین را سلب نموده است. در این مقاله سعی می شود با بررسی توصیفی و عملکردی معماران در استفاده از فناوری های نوین، تعریف جامعی از معماری تعاملی 2 ارائه نمائیم.

معماری تعاملی، فضاهای سایبر 3، محیط های هوشمند، محیط های دینامیکی، بعد چهارم فضا