ارزیابی کنترل بیولوژیک بیماری فوزاریوم گوجه فرنگی، در استان آذربایجان شرقی توسط استرپتومایسسس جدایه M-20

پوسیدگی ریشه و طوقه گوجه فرنگی ناشی از قارچ lycopersici Fusarium از مهم ترین بیماریهای این گیاه می باشد. این قارچ جزوپاتوژن های خاک زی و گاهاً باعث خسارات شدیدی در مزارع گوجه فرنگی می شوند. مدیریت بیماری پژمردگی گوجه فرنگی عمدتاً ازطریق ضد عفونی خاک با استفاده از ترکیبات شیمیایی تدخینی و یا کاشت ارقام مقاوم صورت می پذیرد ولی تولید نژاد های جدید باعثشکسته شدن مقاومت ارقام گوجه فرنگی مقاوم می شوند به همین دلیل امروزه استفاده از روش های کنترل بیولوژیک از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از این تحقیق این بود که، کدامیک از ارقام رایج گوجه فرنگی در سطح آذربایجان شرقی )دارای بیماری فوزاریوم گوجه فرنگی( توسط باکتری استرپتومایسس جدایه M-22 بهتر کنترل می گردند و در واقع شناسایی تعامل های بهتر قارچ فوزاریوم گوجهفرنگی+ M-22 . اساس کار انتقال اسپورهای قارچی به خاک استریل و آلوده سازی ریشه بوته های 4 2 برگی به سوسپانسیون باکتری و ارزیابی وزن تر و خشک ریشه، وزن تر و خشک اندام های هوائی و نیز ارتفاع بوته ها بود. مقایسه میانگین صفات مورد بررسی ثابت می کند که در بین این ارقام، رقم دانفیلد با احراز مقیاس بیماری 3 یا 02 % در تعامل با این جدایه ضعیف ترین سطح تعامل وکنترلی و در مقابل رقم کلوز با احراز مقیاس بیماری 1.0 درصد بالاترین سطح تعامل و کنترلی را با باکتری استرپتومایسس M-22 برقرار می کند

Keywords:

استرپتومایسس , کنترل بیولوژیک , فوزاریوم , گوجه فرنگی