یحیی اسماعیل پور - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه هرمزگان
حامد خیراندیش - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابان زدایی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه هرمزگان
ایمان دمیری - دانشجوی کارشناسی ارشد آبخیزداری،دانشکده منابع طبیعی و کویرشناسی، دانشگاه یزد

حفاظت و مدیریت مناطق و عرصه های با ارزش اکوسیستمی و دارای غنای ژنتیکی بالای گیاهی و جانوری بدون در نظر گرفتن جوامع محلی و نقش مشارکتی آنها در روند مدیریت بهینه و توسعه پایدار عملاً امکان پذیر نبوده و تجربه دهه های گذشته نیز بر این امر صحه گذاشته است. لذا در دهه 1960 متخصصین و کارشناسان ارشد محیط-زیست بر ایده نوینی تحت عنوان ذخیره گاه زیست کره به توافق رسیدند و از همان سال ها ایجاد و تاسیس ذخیره-گاه زیست کره در یونسکو به جدیت پیگیری شد. وجه تمایز ذخیره گاه های زیست کره از دیگر طبقات حفاظت شده، روش برنامه ریزی و مدیریت مناسب آنهاست که بر پایه استفاده های چند منظوره و سپردن نقش اساسی و سازنده به جوامع محلی استوار است. در این برنامه ریزی ها، توجه به ارتباط متقابل انسان و منابع طبیعی و استفاده پایدار، زمینه حفاظت و حمایت از منابع ژنتیکی گیاهی و جانوری، پژوهش، نظارت و کنترل پیوسته زیست محیطی را فراهم می سازد. ذخیره گاه های بیوسفری شکل نوینی از حفاظت ارکان طبیعت با هدف حمایت از تنوع زیستی هستند. در ایران 9 ذخیره گاه بیوسفری انتخاب شده است که ذخیره گاه بیوسفری حرا در استان هرمزگان تنها ذخیره گاه در تماس با آب های جنوب کشور و در برگیرنده یک ناحیه جزر و مدی در سواحل شمالی خلیج فارس همراه با درختان مانگرو است.

ذخیره گاه، زیست کره حرا، درختان مانگرو، استان هرمزگان