بررسی و ارزیابی سیستم های آبیاری بارانی کلاسیک اجرا شده در اراضی چای کاری استان گیلان

دقت در طراحی سیستم های آبیاری بارانی و مدیریت صحیح آن ها از عوامل مهم در توسعه و بهبود عملکرد این سیستم هااست. در این پژوهش، شش سیستم آبیاری بارانی کلاسیک در اراضی چای کاری استان گیلان طی دوسال 1388 و 1389 موردارزیابی قرار گرفتند. سیستم های آبیاری بارانی منتخب از نوع کلاسیک نیمه متحرک، ثابت و ثابت آبپاش متحرک بودند . درارزیابی این سیستم ها، معیارهای ضریب یکنواختی کریستیانسن، یکنواختی توزیع، راندمان واقعی و پتانسیل کاربرد در ربعپایین اراضی در بلوک آزمایشی محاسبه و با استفاده از تغییرات فشار اندازه گیری شده به کل سیستم تعمیم داده شد . مقادیر متوسط (دو سالانه) ضریب یکنواختی، یکنواختی توزیع، راندمان واقعی و پتانسیل کاربرد در ربع پایین به ترتیب برابر 65/5، 52/51، 44/7 و 44/7 درصد به دست آمد. تمام سیستم های آبیاری دارای راندمان پایینی بودند و ضریب یکنواختی و یکنواختی توزیع آب در آن ها کمتر از مقادیر توصیه شده توسط مریام و کلر (1978) بود. هم چنین به علت آبیاری کمتر از نیاز آبی واقعی گیاه در تمام باغ های چای، راندمان واقعی برابر با راندمان پتانسیل کاربرد گردید. طراحی و اجرای غیر اصولی سیستم ها به ویژه فشار کارکرد نامناسب آن ها از مهم ترین دلایل پایین بودن راندمان پتانسیل کاربرد تشخیص داده شد. استفاده هم زمان از تعداد آبپاش هایی با مشخصات و مدل های متفاوت، نشت آب از شیرخودکارها و سایر اتصالات و تغییرات فشار و دبی ناشی از آن نیز از دلایل اصلی کاهش یکنواختی توزیع آب بوده است.

Keywords:

ارزیابی آبیاری بارانی , یکنواختی توزیع , راندمان , اراضی چای کاری