سیده الهه رضوی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه فردوسی مشهد
سیدجواد رزمی - عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد

عمده ترین منبع استراتژیک در هر جامعه، منابع انسانی آن است. جوامعی در بلند مدت موفق خواهند بود که بتوانند منابع انسانی خود را به طور صحیح واصولی پرورش دهند وهمراه تقویت دانش ومعرفت ومهارتهای فنی لازم، آنان را افرادی پر کار و معتقد و مؤمن بسازند. باید گفت که سرمایه گذاری علمی برای نیروی انسانی تنها سرمایه گذاری انسانی است که نه تنها مستهلک نمی شود، بلکه به طور فزاینده، بازده آن افزایش می یابد ومیزان آن قابل اندازه گیری نیست دراین میان لزوم ایجاد موسسات آموزشی و فرهنگی مناسب و کارآمد ضرورتی انکار ناپذیر است. این مقاله، به منظور یافتن نقش موسسات آموزشی در توسعه انسانی به مقایسه شاخص توسعه انسانی در ایران و ژاپن در طول سالهای 2010-1970می پردازد. به منظور رسیدن به این هدف از متغیرهایی چون میزان ثبت نام در موسسات آموزشی که موسسات فرهنگی و هنری را در بر میگیرد در کنار متغیرهایی چون هزینه‌های عمومی آموزش و میزان مرگ و میر کودکان در معادله شاخص توسعه انسانی دو کشور استفاده شده است. نتایج حاصل از تخمین معادله مورد نظر در دو کشور ایران و ژاپن، بیانگر رابطه مثبت میان نرخ میزان ثبت نام، تولید ناخالص داخلی و هزینه های عمومی در آموزش و پرورش با شاخص توسعه انسانی است. همچنین میزان مرگ و میر کودکان زیر 5 سال اثر منفی بر شاخص توسعه انسانی دارد.

توسعه انسانی، آموزش، ایران، ژاپن