ستاره موسوی - دانشجوی دکترا برنامه ریزی درسی دانشگاه اصفهان
سیدابراهیم میرشاجعفری - دانشیار و عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان
جلال جبل عاملی - مربی و عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان

در کشورمان، نیاز به مراکز رشد روز به روز بیشتر احساس می‎شود، به ویژه بیکاری بیش از حد قشر جوان و کارآموخته و دانش‌آموخته کشور و روند رو به افزایش آن از یک طرف و نیاز کشور به این انرژی عظیم انسانی و فکری جهت توسعه خود در زمینه‎های مختلف، از طرف دیگر درک این نیاز را سرعت بخشیده است. رقابت شدید در بازار کار، اشتغال و تولید، ضرورت جذب نیروی کارآمد و مناسب را نشان می‎دهد.علی‎رغم اینکه طرح مراکز رشد در سایر کشورها با توفیق بسیار همراه بوده، ولی ما در داخل کشورمان نتوانسته‎ایم آن را پیاده کنیم و همواره این سؤال وجود دارد که چرا دانش‎آموختگان ما جذب بازار کار خارج از کشور می‎شوند ولی در داخل چندان موفق نیستند؟ چرا طرح‎های خود اشتغالی شهرک‎های علمی و تحقیقاتی همچون اصفهان و تبریز و در آینده نزدیک یزد در این امر موفق نبوده و نیستند؟ اینکه چگونه می‎توان از هدر رفتن این سرمایه‎های ملی (جوانان دانش آموخته دانشگاهی و مراکز آموزش فنی و حرفه‎ای) جلوگیری کرد؟لذا دلگرم نمودن و انگیزه‌دار کردن جوانان کشور به آینده، به خصوص قشر فن آموخته و تحصیل کرده و نجات صنعت و به طور کلی واحدهای تولیدی کشور از طریق ایجاد واحدهای صنایع کوچک و متوسط تخصصی و ایجاد یک الگوی کاربردی جهت کمک به جذب بیشتر کارآموزان و فارغ التحصیلان دانشگاهی در بازار کار، بایستی بخش اعظم سیاست‎های اشتغال و کارآفرینی را تشکیل دهد. در این راستا یکی از راه‎کارهایی که باید به آن بهای بیشتر داده شود رشد و گسترش مراکز رشد خصوصاً مراکز رشد دانشگاهی است.

موسسه های فرهنگی، فرهنگ کارآفرینی، رشد