صنعت هوانوردی و تاثیرات فناوریهای آن در مراحل مدیریت بحران و بهسازی تاب آوری منطقه ای و شهری

امروزه برنامه ریزی در مراحل چهارگانه اصلی مدیریت بحران که شامل تهیه و تدوین طرح‌ها و برنامه‌های استراتژیک به منظور ایجاد مصونیت در مقابل خطرات ناشی از بلایای طبیعی ، شناخت دقیق از چگونگی و وسعت بحران در منطقه حین وقوع سوانح ، ارزیابی میزان تداوم برنامه های اضطراری و مدیریت بعد از بحران و نهایتا اتخاذ تصمیم مناسب و برنامه ریزی جهت بازسازی و بازتوانی منطقه میگردد ، کاملا متاثر از میزان بهره گیری از امکانات و فناوریهای موجود در منطقه و طراحی لجستیکی مدیریت بحران بر اساس آنها می باشد. بهره گیری از صنعت هوانوردی در زمینه امداد هوایی و برنامه ریزی برای نحوه استفاده از آن در شناسایی و ارزیابی اولیه و نهایی بحران در منطقه،حمل و نقل کالاهای ضروری و دسترسی سریع به مناطق صعب العبور و برنامه ریزی جهت بکارگیری ابزار گوناگون هوانوردی از جمله هواپیماها و هلیکوپترهای فوق سبک ، سبک ، جایروکوپترها،و همچنین هواپیماهایی با کاربرد امدادی وسیع ، تاثیر انکارناپذیری در لجستیک بحران را دارد که شامل فرآیندهای برآورد ،تأمین،حمل و نقل ، نگهداری و توزیع کالاها و خدمات مورد نیاز در یک بحران را می شود . بنابراین چنانچه لجستیک مدیریت بحران از یک سیستم منسجم و علمی برخوردار باشد می توان تا حدود زیادی به موفقیت در مدیریت بحران امیدوار بود و تاب آوری منطقه را با افزایش توانایی شناسایی و مقابله سریع ، خدمات اورژانسی هماهنگ ، و تقریب به زمان امداد رسانی به موقع و نزدیک شده به زمان طلایی در حوادث غیر مترقبه و بلایای طبیعی در مقیاس های بزرگ و یا ابرفاجعه و کاهش میزان خطر پذیری افزایش داد. در این مقاله سعی شده است تا با معرفی امکانات مناسب صنعت هوانوردی همراه با تعاریف و مفاهیم مورد نیاز، به نحوه بکارگیری و تاثیرات آن در هر کدام از مراحل ذکر شده در مدیریت بحران پرداخته شود.

Keywords:

لجستیک بحران , تاب آوری , صنعت هوانوردی