تریاژ، تغییرات تکنولوژیک در دهه گذشته و یکپارچه سازی با سامانه های اطلاعاتی مدیریت بحران (DMIS)

تریاژ به شیوه سنتی به خصوص در مواجهه با حوادث با تلفات بالا (MCI) ناکارامد، کند و فاقد اثربخشی لازم است. زمان زیاد تریاژ، تغییر وضعیت بیمار با گذشت زمان و خطای انسانی از مهم ترین دلایل ناکارامدی تریاژ به شیوه سنتی می باشند. با پیشرفت تکنولوژی و بخصوص در دهه اخیر روش های جدید تریاژ نویدی بر کاهش تلفات ناشی از این فرایند می باشند. در بخشی از این پژوهش روش های جدید تریاژ با تاکید بر مدیریت بحران بررسی گشته است. روش های نوین تریاژ با جایگزینی کارت تریاژ با تگ های الکترونیکی و RFID آغاز شد و جایگزین های آن به دستگاه هایی با قابلیت های متفاوت ( از قابلیت برقراری ارتباط بیسیم، GPS تا اندازه گیری ضربان قلب و سطح اکسیژن خون ) رسیده است. سامانه های جدید احتمال خطای انسانی را کاهش داده، سرعت فرایند تریاژ را بهبود بخشیده، تغییر وضعیت بیمار را لحاظ کرده، نیاز به نیروی انسانی را کاهش داده و امکاناتی فراتر از کارت ها تریاژ، در اختیار قرار می دهند. در عین حال با وجود امکان افزایش ویژگی های دستگاه های تریاژ مسائلی از جمله قیمت تمام شده هر دستگاه، پیچیده شدن کارکرد با آن و افزایش خطای انسانی و کاهش قابلیت اطمینان باید مورد توجه سازندگان و مصرف کنندگان قرار گیرد. به علاوه با توجه به گسترش و لزوم استفاده از سامانه های اطلاعاتی مدیریت بحران (DMIS) و مدیریت دانش در هنگام بروز بلایای طبیعی و غیر طبیعی، ملزومات و ویژگی های مورد نیاز سامانه ی تریاژ مطلوب جهت استفاده در این سامانه ها بررسی شده است. در دسترس بودن و به هنگام اطلاعات افراد حادثه دیده، یکپارچه سازی و استاندارد سازی درگاه های انتقال اطلاعات بین سازمان های نامتناجس درگیر در بحران، ملاحظات انتقال اطلاعات، امنیت اطلاعات در حین انتقال همگی از جمله مواردی هستند که در سامانه های تریاژ نوین باید مدنظر قرار گیرند.

Keywords:

تریاژ , DMIS