سارا حسینی - کارشناسیا رشدبرنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نورساری
محسن زراعت پیشه - کارشناسی ارشد معمای مدر دانشگاه آزاد تربت حیدریه

ایران کشوری پهناور با شهر ها و سکونتگاه های زیستی بسیار است که هر یک به نوعی با توجه به قدمت فرهنگ و تمدن ایرانی دارای آثار با ارزش تاریخی و فرهنگی می باشند. در ایران با وجود حرم مطهر امام هشتم شیعیان ( به عنوان مهمترین اثر دینی و فرهنگی بازمانده از گذشته) و صدها امامزاده قرن هاست گردشگری مذهبی رواج دارد. امروزه پایداری به عنوان بخشی اساسی از دغدغه های شناخته می شود. در سالهای اخیر مفهوم توسعه پایدار مورد تاکید و توجه صاحب نظران و مسوولین قرار گرفته است زیرا این مفهوم مبتنی بر حفظ استانداردهای سطح زندگی آینده است نسبت به آنچه که تا امروز از آن برخورداریم. توسعه پایدار گردشگری نوعی از گردشگری است که به مدیریت تمامی منابع منجر گردد و نیاز گردشگران فعلی و جامعه میزبان را بدون به خطر انداختن نسل آین ده تامین گرداند. این در حالی است که آنچه در خصوص گردشگری شهری مطرح است، حضور مستمر با ماندگاری حضور گردشگر در فضای شهری است، حضور صرف زائر در شهرهای مذهبی سالیان است که متدوام بوده است، اما حضور مستمر و افزایش مدت اقامت به عنوان مهمترین عامل موثر و متاثر رونق گردشگری شهری محسوب می گردد. از آنجایی که امروزه انسان و ابعاد اجتماعی وی در فضاهای شهری، در راس توجه برنامه ریزان شهری قرار گرفته اند و رویکرد "انسان محور " از پیشروترین رویکردهای عرصه برنامه ریزی شهری به شمار می رود. در این راستا، مقاله حاضر نیز به دنبال بررسی زائر (انسان) و عوامل موثر در ماندگاری او در شهرهای مذهبی می باشد.

گردشگری ، گردشگری مذهبی ، توسعه پایدار ، گردشگری پایدار