بررسی روابط اجتماعی درفضای شهری وعوامل مرتبط با آن

این مقاله به بررسی روابط اجتماعی ساکنان شهر ساری می پردازد. فرض اساسی مقاله حاضر این است که در نتیجه فرآیند سریع شهرنشینی و افزایش در اندازه و تراکم جمعیت در شهرها ناهمگونی های اجتماعی و فرهنگی به وجود می آورد که این امر سبب تضعیف روابط و پیوند های اجتماعی و افزایش ناآشنایی و گمنامی خواهد شدو در این زمینه تغییر در نحوه اسکان بشر که قبلا ترکیبی از بناهای افقی کنار هم بود، به شکل ساختمانهای بلند با همجواریهای عمودی ، نقش موثری را ایفا می کند. جهت بررسی تجربی فرضیات تحقیق از روش پیمایش و تکنیک پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق افراد 30 تا 65 ساله شهرنشین شهر ساری و حجم نمونه 340 نفر بوده که نمونه ها به روش طبقه ای تصادفی ساده انتخاب شده اند. در سطح تحلیل تبیینی، از ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن و آزمون من وایتنی استفاده شده است. با توجه به توصیف روابط اجتماعی در سه سطح روابط خانوادگی، دوستی و همسایگی و منطبق بر ویژگی های مدنظر جبرگرایان و ترکیب گرایان، میزان روابط اجتماعی افراد در سطح کمی بوده و از ویژگی های مدنظر جبرگرایان پیروی می کند. همچنین بین متغیرهای سن، تاهل، تحصیلات، سابقه شهرنشینی و نوع محله با روابط اجتماعی در سطوح مختلف رابطه معنی دار بوده و بین متغیر منشأ شهری و روابط اجتماعی رابطه معنی دار نیست.

Keywords:

روابط اجتماعی شهری , رویکردجبرگرایی , رویکردترکیب گرایی , رویکردمعماری ـ تاریخی