مرجان بابائی - کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه شهید بهشتی

فضای شهری، مجموعهای است از ساختمانهایی که در گذر زمان شکل گرفتهاست و هویت آن به واسطه چگونگی ترکیب عناصر کهنه و نو تعریف میگردد. این در حالی است که امروزه ساختمانهای تشکیل دهنده فضاهای شهری یا چنان متفاوت از فرمهای متداول موجود طراحی میشوند که با توقعات و ذهنیات مردم مغایر است و یا در حسرت گذشته از دست رفته، از عناصر قدیمی مشابه، کپیبرداری میشود. اما لازمه توسعه پایدار، ایجاد پیوستگی و توازن میان نیازها و توقعات گذشته، حال و آینده است. این مقاله به هدف پاسخگویی به این پرسش که "چگونه میتوان با در نظر گرفتن تداوم زمانی و ترکیب مناسبی از ساختمانهای کهنه و نو، هویت فضای شهری را بازآفرینی نمود؟"، ابتدا، با تاکید بر نظریات لینچ و کرمونا، مفهوم هویت به عنوان کیفیتی از محیط که دربر دارنده توامان کهنگی در کنار نو بودن میباشد، مورد تحلیل قراردادهاست. از آنجا که خیابان شهیدبهشتی کرج از مسیرهای قدیمی این شهر بوده و دارای ساختمانهای کهنه و نو میباشد، بر اساس معیارهای استخراجشده، بخشی از این خیابان تحلیل گشتهاست. نتایج حاصل از بررسی نمونه موردی حاکی از لزوم تلفیق ساختمانهای قدیمی و نو میباشد. در محدوده مورد بررسی که بخشی از خیابان شهیدبهشتی کرج میباشد، تلفیق متناسب و متوازن ساختمانهای جدید با جدارههای قدیمی و باارزش، سبب شدهاست که کیفیاتی مانند نوبودن و کهنگی، آشنایی و پیشبینی ناپذیری و همچنین تداوم و تنوع در کنار یکدیگر بروز یابند. بر این اساس، نتیجه مهم این است که میتوان با تلفیق متوازن ساختمانهای قدیمی و جدید، نه تنها تنوع ایجاد نمود، بلکه از ایزوله کردن زمان نیز پرهیز کرد.

هویت ، نو ، کهنه ، زمان ، فضای شهری