نقش طراحی شهری درارتقاء کیفیت سکونتگاه های غیررسمی نمونه موردی: اسلام آبادجنوبی منطقه 2شهرتهران

اسکان غیررسمی یکی ازنمودهای بارزفقرشهری است که دردرون یا مجاورت شهرها به ویژه شهرهای بزرگ به شکلی خودرو فاقدمجوزساختمان وبرنامه ریزی رسمی شهرسازی باتجمعی ازاقشارکم درامدوسطح نازلی ازکمیت وکیفیت زندگی شکل میگیرد کلانشهر تهران به دلیلعوامل مختلفی چون تمرکزفعالیت های اقتصادی صنعتی و خدماتی بیشتر ازسایرشهرها ازمهاجرپذیری و سکونت غیررسمی جمعیت مهاجر برخوردار بوده است بررسی شرایط کالبدی اقتصادی اجتماعی و زیستی یکی ازسکونتگاه های غیررسمی کلانشهر تهران محدوده اسلام آباد نشان میدهد که کیفیت کالبدی و عملکردی دراین محدوده به شدت پایین بوده و اختلاف طبقاتی و توزیع نامتعادل امکانات و خدمات شهری دراین ناحیه نسبت به نواحی همجوار به وضوح قابل مشاهده است هدف اصلی دراین مقاله آن است که به کمک راهکارهای طراحانه کیفیت سکونت دراین محدوده ارقتا یافته و مشکلات متعدد این محدوده مرتفع گردد دراین راستا بهکمک ابعادطراحی شهری معرفی شده ازسوی متیوکرمونا ابعادریخت شناسی ادراکی اجتماعی بصری عملکردی وزمان به سنجش وضعیت درمحدوده پرداخته شده و دربخش نتیجه گیری راهکارهای کالبدی و غیرکالبدی درجهت بهبود کیفیت زندگی دراین محدوده ارایه شده است

Keywords:

سکونتگاه غیررسمی , کیفیت زندگی , ابعادطراحی شهری , اسلام آبادجنوبی