نقش کهن الگوها درهویت بخشی به مکان مسکونی

محیط مصنوع ادمی ازچیزهایی درست شده است که قابل ادراک شدن می باشند ومیتواند همسازی میان مکان و ساکنین را به وجود اوردانسان سعی دارددرک خود ازطبیعت رابادرنظرگرفتن تجربه ها احساسات وعواطف خودش نمادین سازد که این نمادین سازی ریشه درکهن الگوهایی دارد که درضمیرناخوداگاه وی نهادینه شده اند اگر این نمادها بتوانند صورتی عینی یابند به عنوان عنصری هویت بخش درتقویت و وحدت روح فضا تاثیر گذارخواهند بود لذا پژوهش موردنظر سعی برآن دارد باتحلیل معماری مسکونی درشهر مسجد سلیمان که بخش عمده ای ازجمعیت آن متشکل ازمردمی با سابقه ی سکونت عشاری بوده است و بررسی مفاهیمی نظیر نمادها بیان استعاره ازفرم درکالبد معماری هماهنگی باشرایط بومی و اقلیمی به کارگیری جزئیات و مصالح به این پرسش پاسخ دهد که چه ارتباطی میان کهن الگوهای جامعه ی فاقد سابقه ی معماری خاص باکالبد امروز معماری آن وجود دارد؟ باتوجه به اینکه بخش عمده ای ازجمعیت کشور را مردم روستایی و عشایری تشکیل میداده است نتایج این پژوهش میتواند درهویت بخشی مکان با استفاده ازویژگیهای انسانی هرمنطقه ازکشور و پدیدارشدن هویت منطقه ای تاثیرگذارباشد