حسن شهبازی - دانشجوی کارشناسی ارشد معمای دانشگاه آزاد تهران مرکزی
سیدمحمدرضا نصیرسلامی - استادیار معماری دانشگاه آزاد تهران مرکزی
محمدرضا پورزرگر - مربی معماری دانشگاه آزاد تهران مرکزی

نیازبه تعاملات اجتماعیدرجوامع انسانی یک ضرورت است و درجهت افزایش احساس هویت وتعلق افزایش اعتمادبه نفس و احساس امنیت موثرواقع میشودعرصه های جمعی مناسب درمجتمع های مسکونی میتوانند نقش بسزایی درایجادتعاملات اجتماعی بین ساکنین داشته باشندوباعث رشدافرادشده و همزیستی آنان راخوشایندکنند به دلیل تقاضای زیادمسکن و تجاری شدن آن اغلب به ابعادکمی آن توجه شده و جنبه های کیفی آن نادیده گرفته میشود چنین دیدگاهی باعث گردیده تابناهای مسکونی فقط بتوانند به نقش سرپناه بودن خودعمل کرده و فاقدشاخصهای کیفی یک مسکن مطلوب باشند یکی ازشاخص های مهم درمطلوبیت مسکن تاثیر آن برنوع برقراری ارتباط بین ساکنین است مسکن مطلوب یا درمقیاس کلان یک مجتمع مسکونی مطلوب به آن معناست که کمبود ویژگیهای اساسی و ارزشی فضاهای تعاملی درشهر را جبران کرده و امکان ارتباط مناسب بین افرادخانواده را فراهم بیاورد و همجواری و همزیستی خانواده ها درکنار هم را بدون مزاحمت های بصری و صوتی و... قابل قبول کند راهکارکلی این تحقیق باتوجه به درگیری بامقولات انسانی بصورت کیفی بوده است و همچنین رویکردتحقیق نیز توصیفی و تحلیلی است

مجتمع مسکونی ، پایداری اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، عرصه های جمعی