نگرش پدیدارشناختی به تحولات محراب درمساجد ایران

محراب مساجد بی تردید ازجلوه های اصیل هنراسلامی است که باعبادات اسلامی پیوند می خورد دراین مقاله درابتدای امرسعی برآن شده است تا ریشه لغوی محراب و معانی و مفاهیم آن درفرهنگ های لغت فارسی و عربی جایگاه آن درادبیات عرفانی و قران کریم ارایه شود درمرحله بعد جایگاه محراب درگذشته و نظرات سنت گرایانی چون تیتوس بورکهات درباره محراب به عنوان یک نماداصیل اسلامی که ریشه درقراهن دارد اورده شده است سپس به بیان حکمت قرانی پیدایی محراب و اساس شکل گیری آن ازمنظر یکی ازسنت گرایان و جایگاه محراب درایین مسیحیت پرداخته شده است دراخرنیز به جایگاه محراب به عنوان موطن اصلی هنرمندان که مرکزتجلی بهترین هنرهای آنان درطی دورانهای مختلف بوده است نگریسته شدها ست دراین مقاله سعی شده است تا ازمنظر پدیدارشناختی به تحولات اتفاق افتاده درمحراب نگریسته شود این شیوه پژوهش به سطوح عمیق تر و مفاهیم بنیادین دراثارهنری که ماهیتش فراتر ازمحیط و زمان خاص است می پردازد

Keywords:

محراب , مسجد , حکمت اسلامی , معماری اسلامی , تحول , پدیدارشناسی