حسین رضائی - عضو هیات علمی گروه مهندسی عمران دانشگاه هاتف زاهدان

سیستم میراگر جرمی تنظیم شونده TMD یکی از روشهای کنترل غیرفعال ارتعاش سازه ها بوده که عملکردآن اساساً برمبنای استهلاک انرژی ارتعاشی سازه به صورت حرکت نوسانی جرم میراگرمی باشدطراحی یک سیستم میراگر جرمی، شامل تعیین پارامتر نسبت جرمی و تعیین پارامتر نسبت فرکانس بهینه و محاسبه پارامتر نسبت میرایی بهینه می گرددبرای طراحی بهینه سیستم میراگر جرمی تاکنون تحقیقات مختلفی صورت گرفته که در میان آنها، هفت تحقیق برترشامل روابط طراحی به چشم میخورد نکته قابل بحث این است که در صورت طراحی میراگر جرمی براساس هریک ازیان هفت روش کدامیک منجر به کنترل بهتر ارتعاشات سازه و بیشترین کاهش در پاسخ های سازه می شوددرمقاله حاضربه منظور مقایسه عددی روابط طراحی، یک ساختمان 11 طبقه با سیستم قاب خمشی بتنی و دارای سیستم میراگرجرمی که مشخصات TMD آن متناسب با معادلات پیشنهادی، هفت مرتبه تغییریافته موردانالیزهای تاریخچه زمانی قرارگرفته است سپس پاسخهای سازه دردوحالت کنترل نشده سازه بدون Tmdوکنترل شده با TMD بایکدیگر متایسه شده است مقایسه پاسخ های ماکزیمم سازه حاصل ازبکارگیری هفت میراگرجرمی متفاوت نشان می دهد که TMD طراحی شده براساس روابط پیشنهادی Sadek ، بیشترین استهلاک انرژی ارتعاشی و سازه متناظر با آن نیز کمترین پاسخ ها را داشته است

میراگر جرمی تنظیم شونده،کنترل غیرفعال، استهلاک انرژی ارتعاشی، طراحی TMD