بی بی الهام فخری بافقی - دانشجو ، دانشگاه تهران
ناصر حاجی زاده ذاکر - استادیار ، دانشگاه تهران
اسماعیل صالحی - استادیار ، دانشگاه تهران

سونامی همواره به عنوان یکی از سهمگینترین بلایای طبیعی در طول تاریخ مطرح بوده است که اکثر نواحی ساحلی در حاشیه اقیانوس ها راتهدید میکند. تنها از سال 1850 میلادی به بعد، سونامی موجب مرگ بیش از 450000 نفر و وارد آمدن میلیاردها دلار خسارت به نواحیساحلی در سرتاسر جهان شده است[ 1]. سونامی بزرگ 26 دسامبر سال 2004 میلادی در منطقه اندونزی در اقیانوس هند که حدود230000 نفر کشته بر جای نهاد، به عنوان مخربترین و بدترین حادثه ثبت شده سونامی در طول تاریخ به شمار میرود[ 2]. در زمان وقوع این سونامی، هیچگونه آمادگی در منطقه اقیانوس هند چه به لحاظ سیستم هشدار و چه به لحاظ برنامهریزی مدیریت بحران وجود نداشت وپس از آن جامعه جهانی انجام اقدامات در این زمینه را در الویت خود قرار داد[ 3]. از طرفی، در جلسه گروه هماهنگی بینالدولی جهت توسعه سیستم هشدار سونامی منطقه اقیانوس هند که توسط کمسیون بینالدولی اقیانوسشناسی وابسته به یونسکو، در تاریخ 8-3مارس سال 2005 میلادی در پاریس برگزار شد، منطقه مکران به طور رسمی به عنوان یکی از دو ناحیه سونامیخیز در اقیانوس هند مورد شناسایی قرار گرفت و .[ در این همایش مقرر گردید که کشور ایران در جهت توسعه سیستم هشدار سونامی در منطقه مکران با کشورهای منطقه همکاری نماید

سونامی، مدیریت بحران، سیستم هشدار، ایران، چابهار