استراتژی آبیاری با آب شور در شرایط تنش آبی در بهینه سازی مصرف آب نخیلات آبادان

درمناطق خشک و نیمه خشک ، آب مهمترین عامل محدود کننده توسعه کشاورزی می باشد. در کشور ما نه تنها کمبود آب که زاییده عوامل کلیماتولوژی منطقه میبا شد مشکلاتی را برای توسعه کشاورزی در پی دارد، عدم استفاده بهینه از آب های استحصالی نیز باعث شده تا اراضی کمتری تحت پوشش و توسعه کشاورزی قرار گیرند. لذا این تحقیق به منظور تعیینکارایی مصرف آب در شرایط توام شوری و کم آبیاری برای نخیلات خرما و بکارگیری آن در برنامه ریزی مدیریت آبیاری در منطقه خشک آبادان، در سال زراعی 92-1391 اجرا گردید. قالب طرح (اس 1 ،اس 2،اس 3 به ترتیب معادل 1/4 و 4/5 و 9/6)به عنوان کرت های اصلی و چهار سطح آبیاری(آی 1،آی 2،آی 3،آی 4 بترتیب معادل 125،100،75،50 درصد نیاز گیاه) به عنوان کرت های فرعی بود که در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان داد که افزایش شوری باعث کاهش نسبی کارایی مصرف آب شده است. اثر تنش آبی بر روند تغییرات کارایی مصرف آب در کلیه تیمارها بدین صورت است که برای تیمارهای با حداکثر تنش آبی(آی 1یعنی تامین 50 درصد نیاز آبی)مقدار کارایی مصرف آب حداقل بوده اما در تیمار آی 2 (تامین 75 درصد نیاز آبی گیاه)مقدار آن در کلیه تیمارها به حداکثر خود رسیده است. علت افت زیاد(37/8 درصدی)در کارایی مصرف آب تیمار آی 1 نسبت به آی به این دلیل است که تنش آبی در تیمار آی 1 به قدری زیاد است که گیاه نمی تواند روند رشد طبیعی خود را طی کند بنابراین کاهش محصول زیادی داشته و چون میزان محصول در صورت کسر (فرمول wue) قرار می گیرد لذا سبب افت شدید کارایی مصرف آب در تیمار آی 1 نسبت به تیمار آی 2 گردیده است.بنابراین می توان نتیجه گرفت که کارایی مصرف آب در تیمارهای کم آبیاری(با سطح 75 درصد نیاز آبی گیاه) بالاتر از تیمار هایی است که مقدار آب کاربردی آنها بیشتر است.

Keywords:

کم آبیاری , شوری , خرما , کارایی مصرف آب , آبادان