نقش دل در مدیریت

مدیریت منابع انسانی در دهه گذشته در کشور ما به دلیل تاثیر مطالعه شیوه های موفق مدیریت های انسان مدار در کشورهای جنوب شرقی آسیا به ویژه ژاپن، گرایش بیانی و ظاهری و بینشی و اجرایی خاصی را در سطح سازمان های بزرگ موجب شده و بعضا در مواردی اجرایی کردن آنها توفیقات نسبی قابل توجهی به دنبال داشته است. اگرچه انسان در فرهنگ ملی و مذهبی جایگاه و ارزش خاصی در باورهای ذهنی ما دارد اما هجوم صنعت و تجمع انسان ها در سازمان های بزرگ مجال انتقال تدریجی این فرهنگ ارزشمند در مدیریت ساززمان های بزرگ را از ما گرفته است و به مصداق کوچک زیباست small is beautiful ما در سازمان های بزرگ زیبایی رعایت انسان و کرامت او در عمل را از خود سلب کرده ایم. توجه به انسان یعنی توجه به دو مرکز اصل عقل و احساس او که برآیند توسعه آنها رشد یک انسان متوازن و متعادل را به ما نوید میدهد اما حتی دانشگاه ها و مدارس ما نیز بیشتر به اموزش عقلانی و منطقی او همت گمارده اند و از پرورش او یعنی توسعه اعتقادات، احاسات و عواطف که می تواند جنبه اهریمنی توسعه عقل و منطق را کنترل کند، دور مانده اند. مطالعه نظریه های مدیریتی X و Y و یا انگیزش و یا اصول ارتباطات و نیز رهبری در سازمان همه گویای این واقعیت هستتند که نیازهای نامریی و دیده نشدنی انسان در چرخه رفتار سازمانی نادیده گرفته می شوند و این بخش از کوه یخ سازمانی همواره از دید ناخداهای کشتی مدیریت درسازمان ها پنهان می باشد. در نظریه مازلو به وضوح نیاز انسان به عشق و محبت در رده سوم مشخص شده اند.