الهه محمدی پوستین سرایی - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابان زدایی، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه زابل
علیرضا شهریاری - دانشیار دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه زابل

بیابان زایی پدیدهای جهانی است که میتواند در هر مکانی رخ دهد و خسارت های قابل توجهی را باعث گردد. از این رو،تحقیقات در زمینه تعدیل و جلوگیری از گسترش این پدیده بسیار ضروری میباشد. امنیت غذایی یعنی اطمینان از اینکه همه مردم در همه اوقات به غذای اصلی مورد نیاز خویش به منظور تداوم یک زندگی سالم و فعال دسترسی مادی و اقتصادی داشته باشند و در خطر از دست دادن دسترسی خود نیز نباشند. تحولات اقلیمی و جمعیتی ایران در کنار شرایط حاکم بر دنیا باعث شده است که برقراری امنیت غذایی در برنامه های توسعه و سند چشمانداز کشور مورد توجه قرار گیرد. در این مقاله سعی شده است به برقراری کشاورزی پایدار و تأمین امنیت غذایی در مناطق مستعد بیابان زایی پرداخته شود و در پایان اهمیت رسیدن به کشاورزی پایدار در مناطق خشک بررسی میشود. برای دستیابی به عملکرد بهینه کشاورزی در مناطقی که تحت تهدید عوامل گسترش دهنده اراضی بیابانی هستند، میتوان از روشهایی چون آبیاری توسط لوله های سفالی، رعایت الگوی مناسب کشت (تک کشتی و چندکشتی)، تثبیت معادن سطحی پس از برداشت آنها، انتخاب گونه های بومی، شورپسند و مقاوم به کم آبی، جلوگیری از چرای مفرط احشام بهره جست.

کشاورزی پایدار، امنیت غذایی، بیابان زایی