محمود علی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه یزد، ایران
فرزاد آذرکمند - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه یزد
فاطمه صیدی - کارشناس ارشد مدیریت بازرگانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، ایلام، ایران

حکمرانی خوب طی دو دهه اخیر در ادبیات توسعه سیاسی و اقتصادی جهان مطرح شده است. اساساً حکمرانی خوب از یک سو به بررسی رابطه دولت و حکومت با مردم، شهروندان و گروه های موجود در جامعه می پردازد، از دیگر سو در پیوند با عملکردهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی است ونهایتاً هدفش سعادت مردمان است. بنابر این حکمرانی خوب از آنجا که یک رابطه تعاملی میان مدیریت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی است و نهایتاً هدفش سعادت مردمان است. بنابر این حکمرانی خوب از آنجا که یک رابطه تعاملی میان مدیریت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی بانحوه مشارکت مردمی و گروهی برقرار می سازد نیازمند تمهیدات مشخص در حوزه های مدیریتی است. بنابر این آنچه که در حکمرانی خوب در حوزه های مدیریتی برجسته می شود از یک سو میزان مشارکت مردمی و از سوی دیگر پاسخگویی مدیریتی در رفع حاجات ایشان است. بنابر این سوالی که مطرح می شود این است که مدیریت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی چگونه می تواند بسترساز حکمرانی خوب گردد؟ در پاسخ به این سوال این فرضیه مطرح می شود که توزیع برابر مواهب اجتماعی میان مردم و گروه های جامعه می تواند زمینه ساز تحقق حکمرانی خوب گردد. مایکل والزر از جمله اندیشمندانی است که در کتاب خود تحت عنوان حوزه های عدالت، معتقد است: ما در جامعه شاهد حوزه های متفاوت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی هستیم که هنگامی که این حوزه ها تحت مدیریت منظم اداره شوند و این حوزه ها در کارکرد هم دخالت نکنند، به جامعه به سامان نزدیک می شویم جامعه ای که مردمان همگان در حوزه های مذبور به سعادت برابر دست خواهند یافت. لذا در این مقاله با بهره گیری از منطق تفاوت والزر و بهره گیری از روش توصیفی - تحلیلی ، کارکرد این نوع نگرش را در حوزه مدیریت خواهیم سنجید.

حکمرانی خوب، مدیریت، مواهب اجتماعی، والزر، مشارکت و پاسخگویی