مدیریت بحران در بافت‌های فرسوده شهری در جهت کاهش بلایای طبیعی (زلزله)

آنچه زلزله را تبدیل به یک بلای طبیعی می‌کند عدم آمادگی در محیط‌های سکونتگاهی است. بافت‌های فرسوده یکی از پرمسئله‌ترین مناطق شهری به شمار می‌‌روند که با معضلات و مشکلات بسیاری روبرو هستند. این بافت‌ها همراه با گنجینه‌هایی از خاطرات اجتماعی، در گذر زمان در برابر وقوع بحران‌ها به ویژه بحران‌های طبیعی مانند زلزله بسیار آسیب‌پذیر گشته‌اند، از این رو توجه به مسئله‌ی مدیریت بحران در این بافت‌ها دارای ضرورتی ویژه است. کاربست اصول مدیریت بحران که شامل آلودگی، پیشگیری، کاهش اثرات، مقابله و بازسازی و بازتوانی است می‌تواند کمک مؤثری در بهبود وضعیت زیست‌محیطی، سکونت و ایمنی شهر در برابر حوادث احتمالی داشته و تحقق مفهوم شهر ایمن را باعث خواهد شد. شهر تهران نیز به دلیل موقعیت سیاسی و اقتصادی اثرگذار در کشور دارای شرایط ویژه‌ای به لحاظ مدیریت بحران از منظر تأثیرپذیری از بلایا به ویژه زلزله و ساختار تشکیلاتی و قانونی برای مقابله با آنها می‌باشد. در راستای کاهش آسیب‌پذیری از نظر خطر زلزله می‌بایست به اقدامات قبل بحران، حین بحران و بعد از بحران نیز توجه داشت. بدین معنی که اقدامات پیشگیرانه از قبیل تقویت ساختمانهای موجود، ایجاد فضاهای باز کافی، تعریض معابر، افزایش پایگاه‌های پشتیبانی مدیریت بحران و تشکیل گروه‌های دوام و اطلاع‌رسانی وسیع و جامع به ساکنین به قبل از بحران، اقدامات مربوط به واکنش اضطراری حین بحران و طرح‌های مربوط به بازسازی به پس از بحران مربوط می‌شوند.

Keywords:

بافت فرسوده , مدیریت بحران , آسیب‌پذیری و شهر تهران