بازشناسی اصول معماری بومی سکونتگاه های روستایی حومه شهرستان ایذه با نگرش استفاده از راهکارهای اقلیمی و معماری بومی منطقه،گامی در طراحی پایدار سکونتگاه های منطقه

درمعماری بومی سود جستن از راه حل هایی بس ساده و ارزان،گاه بهترین پاسخ به نیازهاست این گونه مساکن سنتی در پاسخ به مشکلات اقلیمی و کاهش هزینه های مصرف انرژی بسیار مثبت عمل کرده اند.بررسی روش های سنتی ساختمان سازی به منظور شناخت گونه های معماری همساز باطبیعت،ما را به تعامل کامل انسان ومحیط پیرامون خود رهنمون می سازد که این همه حکایت از دانش بشری هوشمند در زمانی بامحدودیت های تکنیکی ساخت ساخت و حس احترام به طبیعت است.اما امروزه در جریان شکل دادن و تکامل شهرها انسان تدریجا از محیطی طبیعی دور می شود.امروزه تقریبا هرکسی که در مراکز شهری زندگی می کند به طور غریضی فقدان چیزی دا در خود احساس می کند؛این احساس مستقیما بخاطر ایجاد محیطی مصنوع است که تا سرحد امکان طبیعت را در خود حذف کرده است.لذا ضروری است که این پیوند کهن که ریشه در عقاید و باورهای مردم نیز دارد،بازشناسی شده و بیش از پیش به آن توجه گردد.در این نوشتار سعی شد با استفاده از روش های کیفی وتفسیر و به مراجعه به متون و منابع کتابخانه ای و سکونتگاه های روستایی وعشایری شهرستان ایذه تاثیر محیط طبیعی در رابطه با شکل گیری معماری بومی منطقه بررسی گردد و تلاش شد در فصل ها به معرفی راهکارهایی پرداخته شود که در معماری گذشته به منظور ایجاد معماری همساز بامحیط و با تأکید بر معیارهای پایدار در سکونتگاه های کوهستانی حومه شهرستان ایذه مورد توجه قرار گیرد.هرچند جداکردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی،فرهنگی واجتماعی کاری بس دشوار است.

Keywords:

طبیعت , معماری بومی , توسعه پایدار , راهکارهای اقلیمی , شهرستان ایذه