حسین قدس - کارشناسی ارشد معماری، موسسه آموزش عالی رشد دانش، سمنان
حسین مرادی نسب - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

بینش تک قطبی به فرآیند طراحی یکی از معضلاتی است که در طول سالها همواره سایه ی خود را بر حرفه ی معماری گسترانیده است. این امر به دلیل یکجانبه نگری و عدم توجه لازم و کافی به سایر عوامل تأثیرگذار در روند طراحی، طراح را از دستیابی به معماری مطلوب و کلنگر باز میدارد. به عنوان مثال، تأکید صرف بر روی مسائل عملکردی و بی توجهی به مفاهیمی همچون بوم و سلیقه ی کاربران تقلیل خصوصیات هویتی را در اثر معماری حاصل به همراه خواهد داشت. مفهوم پذیری مبانی کالبدی هر بنای معماری با توجه به میزان برقراری تعامل چندسویه میان پارامترهای توافق پذیر در یک کل معنادار میشود. همخوانی و تعامل سازنده میان اثر معماری، تکنولوژی روز و محیط پیرامون بر اساس روابط درون سازمانی و برون سازمانی تعریف شده و ملموس میان اجزا میسر میگردد. در این راستا توجه به ابعاد کمی و کیفی محیط که ساختار اصلی هر مجموعه را شکل می بخشند، تعاملی همگرا و دوسویه میان لایه های ساختاری- بطنی را موجب شده که در نهایت به احساس رضایت کاربران از مکان طراحی شده منجر میشود. همچنین فهم و ادراک مخاطبان از فضای حادث شده، عامل تعیین کننده ای است که می بایست در روند طراحی در نظر گرفته شود و در نهایت طرحوارهای با کیفیت، همسو با تکنولوژی روز و دانش بومی خلق کند. هدف اصلی این تحقیق دستیابی به روند طراحی تعاملگرا و بینشی جامع و تعریف شده است که بر اساس تجزیه و تحلیل و اعمال روابط متعامل میان چهار عامل اصلی تکنولوژی سازه، زیبایی فرم و عملکرد، محیط و داده های بومی و در نهایت تصورات ذهنی و نقشه های شناختی مخاطبان در هویت بخشی به یک اثر معماری شکل می گیرد. تحلیل کمی-کیفی و تا حدودی توصیفی-تحلیلی به عنوان روش تحقیق مورد استفاده قرار گرفته اند.

معماری تعامل گرا، سازه - تکنولوژی، نقشه های شناختی، محیط، فرم- عملکرد