جهت گیری معماری معاصر شهری نسبت به معماری سنتی روستایی در راستای رسیدن به یک معماری با هویت

زمینه گرایی یکی از دیدگاههای رایج در شهرسازی است، که به مکان و جوهره تاریخی زمینه توجه دارد؛ از این رو سنت را محترم می شمارد. این مقاله رو درویی دو معماری سنتی و معاصر را در روستای دره مراد بیگ در حوزه نفوذ شهر همدان مورد مطالعه قرار می دهد. امروزه روستا کم و بیش در شهر ادغام شده و به عنوان عرصه ای تکمیلی برای ایفای نقش های شهر درآمده، در عین حال استقلال نسبی خود را حفظ کرده و در محاصره بافت جدید قرار گرفته. هدف تحقیق حل بحران هویتی است در بافتی روستایی که دیگر سنتی نیست ولی به سنت های خود وفادار و بر باورهای خویش پایدار است، در مقابل شهری که منش زندگی امروزی و جدید را به جای منش کهن زیستن نشانده و آن را نفی کرده است. فرضیه تحقیق بیان می کند برای آن که گذشته برای حال قابل استفاده باشد باید به سنت زنده رجوع شود. لذا این نوشتار با بررسی مفهوم سنت به روش تفسیری – تاریخی با استفاده از تدابیر تحلیلی – مقایسه ای به تحلیل معماری سنتی در بافت تاریخی می پردازد، در برابر معماری معاصر شهری که در پی جایگزین کردن جدید به جای موجود و متاثر از گذشت زمان است. در انتها بیان می شود هنگام الحاق اجزای جدید به بافت به میزان و نظم رابطه اجزا در طول زمان وفادار باقی ماند، و پاسخی به شرایط فضایی باقی مانده از قبل داده شود.

Keywords:

سنت , معماری سنتی , معماری معاصر