معماری بومی مناطق سرد و کوهستانی ایران، معماری پایدار منطبق بر محیط زیست (نمونه موردی سنندج)

یکی از مهمترین نیازهای بشر از همان ابتدای خلقت مسئله مسکن و سرپناه بوده است. امروزه عدم تعادل میان معماری با محیط زیست و طبیعت باعث بروز آثار ناخوشایندی از جمله آلودگی محیط زیست، کاهش منابع طبیعی، تغییرات اقلیمی و کاهش روزافزون منابع انرژی شده است. از این رو طراحان و معماران می کوشند تا راه حل های مناسبی را در جهت طراحی بناهای سازگار با محیط زیست، بیابند. معماری بومی ایران مصداقی روشن از طراحی آگاه از انرژی است. به رغم مطرح شدن مباحث زیست محیطی در دنیای متاخر، عملا تمامی این اصول توسط پیشینیان ما به کار گرفته شده است. معماران پیشین، در طراحی محیطی ناگزیر از تکیه بر منابع طبیعی و انرژی های پاک بودند که پایان ناپذیرند. در این مقاله بر اساس ماهیت موضوع از روش های توصیفی استفاده شده و یافته های تحقیق با بهره گیری از منابع مرج، ترسیم و مقایسه های اماری و کمی، و بعضا کیفی با گرام ها و روشهای ریاضی، به تحلیل و بررسی تاثیرات محیطی جغرافیایی و اقلیم منطقه در معماری فضای سنتی شهر سنندج پرداخته است. بر این اساس معماری پایدار در مناطق سرد و کوهستانی چون سنندج، نوعی طراحی اگاه از انرژی و منطبق بر محیط زیست شهری و طبیعت بوده و الگویی مناسب از معماری پایدار به شمار می رود.

Keywords:

سنندج , محیط زیست شهری , آب و هوا , مصرف بهینه انرژی , ساخت و ساز پایدار