اباذر مهرعلی - عضو هیات علمی آموزشکده سما، دانشگاه آزاد اسلامی یزد، یزد، ایران

یکی از چالشهای جامعه امروزی که انسانهای قرن بیست و یکم به لحاظ شهرنشینی خود را از آن محروم نموده اند، عدم استفاده از پتانسیلهای محیط زیست روستایی در طراحی فضاهای آموزشی است، چرا که طبیعت به تنهایی می تواند همچون یک آموزگار دلسوز و تمام وقت برای برقراری ارتباط صحیح و متقابل انسان با محیط پیرامون به ویژه به منظور آموزش هر چه بهتر و مفیدتر انسان به خصوص نسل جدید و کودک نقش ارزنده ای ایفا کند. این در حالی است که در کشور ما با وجود قابلیتهای ویژه بالقوه که در مناطق مختلف کشور وجود دارد، این مهم حتی در فضاهای آموزشی نیز نادیده گرفته می شود و فقدان آن به خصوص کودکان را که از فطرتی پاک و دست نخوره برخوردارند نیز تحت الشعاع قرار داده است. لذا در این مقاله ضمن مقایسه پتانسیلهای فضاهای آموزشی محیط روستایی و شهری به مهم ترین ابعاد آموزشی کودکان شامل: محیط زیست، خلاقیت، بازی و فضای آموزشی و نقش هر کدام از این عوامل در فرآیند یادگیری آنها پرداخته می شود. سپس راه حلهای مناسب برای استفاده از قابلیتهای معماری روستا و محیط زیست طبیعی جهت رشد فکری و پرورش خلاقیت کودکان مطرح می گردد.

کودک، محیط زیست، فضای آموزشی، خلاقیت، پتانسیل، روستا