رابطه جاودانگی، طبیعت و احیاء در معماری سنتی (یزد)

با بازنگری رابطه محیط طبیعی و مصنوع در جوامع سنتی این نتیجه حاصل می شود که در دنیای سنتی وجود نگرشی احترام آمیز و همراه با تقدس به طبیعت و عناصر آن در ادیان سرزمین های مختلف سبب شده انسان همواره با مقدس و ملکوتی شمردن آن در حفظ و تکریم آن کوشا باشد که این خود جاودانگی و حیات را برای آن رقم زده است. اما با ورود تکنولوژی در دنیای مدرن دیدگاهی نسبت به طبیعت گسترش یافت که در پی بهره وری هر چه بیشتر و رفع نیازهای آتی خود بوده و باعث تخریب محیط زیست و رساندن آسیب های جدی به آن شده است. بنابراین بازنگری در ایدئولوژی انسان امروز نسبت به طبیعت و حرکت به سوی معماری پایدار و در مرحله بالاتر به سوی معماری احیاء کننده با هدف همراهی طبیعت به واسطه تولیدگری بنا، می تواند او را از گرفتار شدن در خطری که ممکن است برای خود به وجود آورد، نجات داده و در این راستا نگرش به گذشته رابطه انسان با طبیعت می تواند راه گشا باشد. لذا می توان دریافت که برای رسیدن به جاودانگی در معماری و داشتن یک معماری احیاء کننده، طبیعت می تواند نقش بسزایی را ایفا کند چرا که در جاودانگی و معماری احیاء کننده ایجاد حیات و حس زنده بودن هدف اصلی است و از آنجا که در معماری سنتی ایران این امر به وضوح یافت می شود می توان با بررسی راهکارهای اندیشیده شده در معماری سنتی و بومی برای معماری امروز درس آموخت و این گونه دنباله روی خط مشی کاملتری شویم. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی از طریق مشاهده و تجربه است و رویکردی توصیفی دارد.

Keywords:

احیاء , جاودانگی , طبیعت , معماری احیاء کننده , معماری سنتی